Το Ιστορικό Της Διάλυσης Της Σκηνής...

Αθήνα, 1999. Οι μουσικές σκηνές είναι γεμάτες και οι μουσικοί θεωρούνται οι "τυχεροί ταλαντούχοι" που βγάζουν το "εύκολο" χρήμα έχοντας ταυτόχρονα την κοινή αποδοχή του κόσμου.

Το πάρτυ ξεκινά από την Τρίτη δειλά δειλά με τις Jazz rest σκηνές τις πόλεις να γεμίζουν με εκλεπτυσμένο κοινό, η Τετάρτη είναι μια καλή μέρα χωρίς πολλές εκπλήξεις με σκηνές και κόσμο καλό για Τετάρτη με τον κόσμο της Πέμπτης να θεωρείται η μουσικά καταρτισμένη αφρόκρεμα των εξοδούχων (το πιο ψαγμένο μουσικά κοινό). Την Παρασκευή ήταν ζήτημα αν έβρισκες ένα μαγαζί άδειο και το να βγείς ήταν πάντα περιπέτεια - αφού ήταν σχεδόν σίγουρο ότι 3/5 μαγαζιά θα σου έριχναν πόρτα λόγω υπερβολικού κόσμου. Το Σάββατο το είχες ήδη ξεχάσει αν δεν είχες κάνει κράτηση, ενώ ακόμα και την Κυριακή υπήρχε ανάγκη να βγείς αν δεν τα είχες καταφέρει να περάσεις καλά το Σάββατο. Δεν ήθελες να τελειώσει το ΠΣΚ - αρνιόσουν να μπείς ξανά στη λογική της Δευτέρας.

Τα μπουζούκια γενικώς πάνε πολύ καλά και η χαρά του καταρτισμένου μουσικού ήταν το "πανηγύρι" - στο οποίο μπορούσε μέσα σε μια βραδιά να βγάλει χρήματα αντίστοιχα ακόμη και με 5 μηνιάτικα ενός μισθωτού. Πολλοί αγόραζαν σπίτια με μια tour στην επαρχία αλλά για κάποιους αυτό δεν ήταν αρκετό.

Είναι αρχές του 2000 και αρχίζει να κυκλοφορεί όλο και περισσότερο στην "πιάτσα" η λέξη σεσσιονάς.

Τι εστί σεσσιονάς;

Είναι ο υψηλά καταρτισμένος μουσικός απόφοιτος Ωδείου - καμιά φορά και του Berkeley, ο οποίος έχει φάει τα μπουζούκια, πανηγύρια με το κουτάλι και αποφασίζει ότι πρέπει να κάνει και κάτι για να "γουστάρει" πέρα από "σκάψιμο" (σ.σ. συνήθεις όροι μεταξύ sessionάδων). Όλα καλά μέχρι εδώ.

Τα συγκροτήματα μέχρι τότε ως επί το πλείστον ήταν συμπαγή και αμιγή για αυτό και είχαν δικό τους "ήχο". Προέρχονται από παρέες φίλων και ήταν πολύ σπάνιο να δείς μουσικούς του ενός συγκροτήματος να παίζουν σε άλλα συγκροτήματα. Κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν βέβηλο. Σαν να αφήνεις τη γυναίκα σου να πηγαίνει με άλλους μπροστά στα μάτια σου.

Με την εμφάνιση των sessions (και δεί των κακών sessions που εμφανιζόντουσαν σε παραπάνω από 2-3 μπάντες την ίδια χρονική στιγμή), άρχισαν να ξεφυτρώνουν μικρά συγκροτήματα δεξία αριστερά, όλο και περισσότερα, τα οποία διεκδικούσαν ένα κομμάτι από την πίτα της αγοράς. Μέχρι τότε οι περισσότερες σκηνές είχαν budget για τους καλλιτέχνες τους. Κοινώς έπαιζες κάπου και στο τέλος της βραδιάς κάθε άτομο θα έπαιρνε 50, 60, 70 σημερινά ευρώ βρέξει χιονίσει - ίσως και παραπάνω ανάλογα τη συμφωνία. Δεν περίμενες περισσότερα αλλά ήξερες ότι στο τέλος θα πληρωθείς. Υπήρχε αυτό που λέμε "μαξιλάρι".

Οι σεσσιονάδικες μπάντες που ήταν ήδη καλλυμμένες οικονομικά από τα μπουζούκια έδρασαν ως βησιγότθοι στη δυτική ρωμαική αυτοκρατορία και προκειμένου να "πάρουν" τις δουλειές έβαλαν στην κουβέντα με τους μαγαζάτορες τον όρο "ΠΟΣΟΣΤΑ".

"Αν δεν έχω κόσμο δε με πληρώνεις φιλαράκι. Δώσε σε μένα τη δουλειά - μην το παίζεις κορώνα γράμματα με τους τυχαίους."

Και όπως είναι φυσικό σιγά σιγά οι αμιγείς μπάντες άρχισαν να υποφέρουν. Δεν έβρισκαν δουλειές, δεν είχαν λεφτά να πληρώσουν τις πρόβες τους (αφού δεν δούλευαν και σε άλλους 50 λαικούς ασμάτωρες), ούτε μπορούσαν να επενδύσουν στον εξοπλισμό τους (με τι λεφτά) και μέλη των μπαντών αυτών άρχισαν να ασχολούνται και με άλλα "projects" προκειμένου να βγάζουν τα προς το ζήν. Οι μπάντες άρχισαν να διαλύονται.

Ταυτόχρονα στις μουσικές σκηνές άρχισαν να εμφανίζονται όλο και περισσότερες μπάντες που έπαιζαν τα πάντα (καθώς αποτελούνταν από τους ίδιους ανθρώπους). Λίγο funk, λίγο λαικό, λίγο metal, λίγο από όλα ρε παιδιά.Το μουσικό στύλ και η διαφορετικότητα αρχίζει να δίνει τη θέση της στην ομαδοποίηση, προβατοποίηση.

Με τις ευχές των διάφορων reality και των διάφορων δήθεων bookers που αρχίζουν να ξεπηδάνε σαν τα αγριόχορτα στο καμμένο δάσος η καταστροφή είναι ολοκληρωτική.

Σήμερα η κατάσταση έχει αντιστραφεί πλήρως σε σχέση με το 1999.

Οι sessionades δεν μπορούν να βγάλουν φράγκο ούτε από τα μπουζούκια, πόσο μάλλον από τις μουσικές σκηνές. Οι μέρες που ο κόσμος βγαίνει έχουν μειωθεί σε 2 - Παρασκευή, Σάββατο και η Πέμπτη είναι κορώνα γράμματα. Η ασύδοτη δισκοπειρατεία έχει κλείσει όλες τις δισκογραφικές και έχει οδηγήσει τους καλλιτέχνες στην αυτοπροώθηση που σημαίνει χρήματα για παραγωγή, χρήματα για promotion, χρήματα για όλα. Οι σεσσιονόμπαντες έχουν δόσει τη θέση τους ως επι το πλείστον σε μπάντες που προσπαθούν μόνες τους αλλά σε μια έρημη πλέον γη όπου οι μαγαζάτορες μόνο απαιτούν γιατί "καλόμαθαν" και δεν βοηθάνε να πας καλά. Όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι. Όπως όλοι στο ελλαδιστάν θεωρούν ότι δεν έχει καμία σχέση η δική σου ανέλιξη με αυτούς. Σε θεωρούν αναλώσιμο και άλλη μία μπαντούλα που θα τα αρπάξουν.

Αθήνα, 2010. Ως επί το πλείστον και μόνο με φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα ισχύουν τα εξής:

• Μίνιμουμ πλαφόν 50 άτομα στο μαγαζί αλλιώς ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΣΑΙ.
• Τα άτομα πρέπει να είναι όλα δικά σου - το μαγαζί δεν φωνάζει ούτε έναν - ούτε κάνει κάτι για αυτό. Αν έρθουν ήρθαν και το πολύ πολύ να βάλει ανάρτηση στο Facebook.
  
• Ποσοστό από την είσοδο 40% μόνο απο τα εισητήρια (κοινώς στα 100 άτομα για μία μπάντα 7 μελή όπως είναι πχ οι SchoolDrivers βγαίνουν 400/7=57 ευρώ στον καθένα. Αν αφαιρέσεις τα μεταφορικά, τις αφίσσες - ω ναι - και ότι άλλο promo έχει γίνει πρακτικά κανά 50άρικο. Αν αφαιρέσεις και τις πρόβες μια συναυλία ίσα που βγάζει τα έξοδα του μήνα σε πρόβες για το ένα άτομο. Αν τώρα είσαι 4μελής μπάντα και θεωρείς ότι θα πάρεις καθαρό 100ευρώ - μάλλον γελιέσαι γιατί προφανώς οι πρόβες κοστίζουν περισσότερο, οι αφίσσες ακόμη περισσότερο κτλ κτλ...αφού τα έξοδα μοιράζονται σε λιγότερους).
  
• Αν τα καταφέρεις να συμφωνήσεις από όλο το τζίρο μαζί με εισητήρια το ποσοστό είναι 30% αλλά μόνο με τη λογική ότι θα έχεις και τσεκαδόρο να ελέγξει το μαγαζάτορα καθώς και πάλι τις περισσότερες φορές κανείς τους δεν χτυπάει ΌΛΕΣ τις αποδείξεις.
• Ούτε λόγος για "ΚΑΘΑΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ". Μπάτε σκύλοι αλέστε και εικονικά χαρτιά παντού. Ακόμα και όταν λες ότι έχεις ΙΚΑ/ΟΑΕΕ και τον κατάλληλο κωδικό "ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ" όλοι γελάνε. Σε αυτό βέβαια βοηθάει και η τεράστια τρύπα που υπάρχει από πλευράς υπουργείου πολιτισμού το οποίο δεν έχει ορίσει κάποιου είδους κωδικό για μπάντες - καθώς είναι εντελώς παράλογο να πληρώνει ο ένας την εφορία για όλους ενώ δεν τα παίρνουν μαζί. Περίπλοκα πράγματα...
  
• Οι αφίσσες, η διαφήμιση κτλ επιβαρύνει τον καλλιτέχνη. Αφισοκόλληση? Πάλι δια χειρός των μπαντών...
  

Και εκεί που λες ότι το κακό τελείωσε με την αποχώρηση των περισσότερων κακών σεσσιονάδων - στη θέση τους έμειναν κάποιες μπάντες που με εντελώς παράλογο ανταγωνιστικό χαρακτήρα δε διστάζουν να παίρνουν δουλειές με μειοδοτικό τρόπο προσφέροντας τα πάντα σε τιμές εξευτελιστικές. Στο μυαλό μου έχω μπάντα που έπαιξε πρόσφατα στην Αμφιάλη στήνοντας όλη τη σκηνή και πήρε τη δουλειά με 250 ευρώ! Κοινώς εφάρμοσε μονοπωλιακή τακτική που είναι πλήρως απαράδεκτη και ανήθικη απέναντι στους υπόλοιπους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν όλο τον εξοπλισμό ή να δρούν έτσι.

Το αποτέλεσμα είναι όλοι να χάνουν: εμείς δεν πληρωνόμαστε, οι σκηνές δε γεμίζουν, οι στουντιάδες και τα προβάδικα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, λεφτά για ηχογραφήσεις επαγγελματικές δεν υπάρχουν, βίντεοκλιπ μόνο άμα έχεις κολλητούς ή λεφτά από τρίτη πηγή, δισκογραφικές να αναλάβουν τα έξοδα παραγωγής σου δεν υπάρχουν, promotion πρέπει να πληρώσεις τους πάντες για να λάβεις πίσω υποσχέσεις μόνο και "αέρα κοπανιστό".

Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να φτιάξουμε την αγορά. Όχι για να τσεπώσουμε εκατομμύρια - αλλά για να μπορούμε τουλάχιστον να λέμε ότι "δεν πληρώνουμε για να παίζουμε". Ας μη γελιέται ο κόσμος - κανείς μας δεν είναι πλούσιος. Ξοδεύουμε όλοι χρήματα από τις πρωινές μας δουλειές στο χόμπυ μας. Θα θέλαμε αυτή η "δουλειά" να ήταν η δουλειά μας... αλλά αυτό έτσι όπως έχουν τα πράγματα δε γίνεται.

Κάποιος έπρεπε να τα πεί... και ας ελπίσουμε να φτάσει στα σωστά μάτια όλο αυτό...

Να είστε καλά...

Kay Darens
Singer of The SchoolDrivers