Απόσπασμα από τη δισκοπαρουσίαση και την εφόλης της ύλης συνέντευξη του Kay στο Βασίλη Χαρδαλιά και το E-Orfeas.gr.
Κείμενο: Βασίλης Χαρδαλιάς
Όλοι παίρνουν τις θέσεις τους ... O Kay Darens ως σωστός καθηγητής κάνει την καταμέτρηση στο σχολικό λεωφορείο. Όλοι είναι εκεί... οι συνοδοί καθηγητές, ονομαζόμενοι και Schooldrivers δίνουν το τελικό ΟΚ και το ταξίδι ξεκινάει. Μάλλον, καλύτερα, η EKDROMH ξεκινάει!
To πρώτο δυνατό χαρτί του δίσκου έρχεται μόλις ξεκινήσει το cd ... «Βάλε το δισκάκι μου να παίζει» είναι ο τίτλος και πρόκειται για έναν συνδυασμό πολλών πραγμάτων που καταλήγουν στο ωραιότατο ηλεκτρικό τσιφτετέλι ... Ναι, μη γελάτε! Φανταστείτε ένα τσιφτετέλι να περιγράφει μια πραγματικότητα ζοφερή ... αυτή της δισκογραφίας! Δε μπορείτε; Δύσκολο πράγμα, το ομολογώ ... ακούστε το όμως! Μπορεί να ειναι δύσκολο να το χαρακτηρίσεις όμως εύκολα λές ότι σου μένει στο μυαλό και στο αυτί....αν το δεί καποιος απο την σκοπιά του Kay o δίσκος αυτός συνοψίζει όλες τις ελληνικές μουσικές νοοτροπίες σε σε 15 τραγούδια!
Για το τέλος αφήνω τoν ίδιο τον Kay Darens να σας κάνει μια παρουσίαση του εαυτού του:
"Οι βασικότεροι πέντε εκφραστές της μουσικής μου ταυτότητας με σειρά προτεραιότητας είναι o
James Brown, ο Jim Morrison, ο Anton Kiedis (R.H.C.P.), ο Ray Charles και ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ακούω σχεδόν καθημερινά δουλειές των παραπάνω και τους ξεχωρίζω για την ερμηνεία, το πάθος, τον αληθινό χαρακτήρα και την ανάγκη να ζούν στα άκρα. Είναι τα πρότυπά μου και ο λόγος που αγάπησα τη μουσική. Όταν είμαι on stage θέλω να μπορώ να φεύγω με τον ίδιο τρόπο που έφευγαν αυτοί οι άνθρωποι – χωρίς να είμαι χύμα, διατηρώντας την αμεσότητα με αυτόν που παρακολουθεί, με αμείωτη ένταση και παραδίδοντας την αίσθηση ενός υψηλού perfoming ακόμη και αν από κάτω είναι 3 άτομα. Για μένα δεν έχει σημασία αν βρίσκομαι σε ένα μικρό stage 1Χ1 σε κάποιο συνοικιακό μπαράκι, ή σε μια ανοικτή συναυλία με χιλιάδες κόσμου και χαίρομαι που αυτό εκφράζει και τους συνεργάτες μου (btw: είχα την τύχη να παίξω σε μία τέτοια στη διάρκεια του Meet The Streets Festival στην Ολλανδία – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Κάποτε ένας φίλος από τη Νιγηρία μου είχε πει μια τεράστια αλήθεια που έχω ασπαστεί και ακολουθώ από τότε: όταν ανεβαίνεις on stage ο άλλος περιμένει από σένα να κάνεις το κάτι παραπάνω, να τον απελευθερώσεις από τα δεσμά που τον φυλακίζουν στην καθημερινή του ζωή. Αν ανεβαίνοντας τον αντιμετωπίσεις σαν να είναι μέρος μιας ρουτίνας, δεν θα του περάσεις τίποτα και κανείς δεν θα ευχαριστηθεί το show. Κάποτε ένας φίλος από τη Νιγηρία μου είχε πει μια τεράστια αλήθεια που έχω ασπαστεί και ακολουθώ από τότε: όταν ανεβαίνεις on stage ο άλλος περιμένει από σένα να κάνεις το κάτι παραπάνω, να τον απελευθερώσεις από τα δεσμά που τον φυλακίζουν στην καθημερινή του ζωή. Αν ανεβαίνοντας τον αντιμετωπίσεις σαν να είναι μέρος μιας ρουτίνας, δεν θα του περάσεις τίποτα και κανείς δεν θα ευχαριστηθεί το show."
"Κατά καιρούς, πάντως, όσον αφορά το performing μου έχω ακούσει έντονα σχόλια – και όχι πάντα καλά. Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό κοινό ξενίζεται πολλές φορές από κάποιον που χτυπιέται on stage, ειδικά αν βρίσκεται σε απόσταση δύο μέτρων από αυτόν. Αλλά και πάλι ποιος είμαι εγώ που θα πω τί είναι σωστό και τί είναι λάθος ... Εγώ είμαι απλά ο Kay και μου αρέσει αυτό το στυλ ... Σε άλλους κάτι τέτοιο θα φαινόταν ξένο πιθανόν και δε θα το υποστήριζαν. Είναι πάντα σημαντικό να υποστηρίζεις αυτό που φοράς, αυτό που είσαι... Στην εποχή της παράλληλης ψηφιακής πραγματικότητας, όλοι θέλουμε να δούμε κάτι αληθινό – γιατί αυτό μπορεί και να μας συγκλονίσει – παρά κάτι φτιαχτό και στυλιζαρισμένο."
